Charity (26) bestuurt een kraan van 60 ton: 'Ooit wil ik er een in het roze'

In dit artikel:

Charity (26) werkt als kraanmachiniste bij een bedrijf in Brielle en neemt je mee in een overwegend mannenberoep en het dagelijkse leven rond de hijskraan. Nieuwe torenkranen kosten al snel rond een miljoen euro, daarom koopt haar werkgever vaak tweedehandsmachines die worden opgeknapt. Een voorbeeld is een kraan uit 2010 die na jarenlange inzet bij een ander bedrijf nog probleemloos draait.

De mast van haar kraan kan 68 meter uitschuiven; met een JIB-onderdeel komt daar nog eens 24 meter bij. Om wind te meten zit er een windmeter in de top van de mast — hijswerk wordt bij windkracht 6 of meer stilgelegd. De kraan zelf weegt tientallen tonnen: Charity noemt een type van 60 ton (ongeveer 12 ton per as), en gemiddeld liggen kranen tussen de 40 en 70 ton.

Werkdagen zijn onregelmatig: de begintijd op locatie is vaak om 07:00 uur, maar reistijd naar de bouwplaats bepaalt soms veel eerder vertrek (voor Amsterdam vertrekken ze bijvoorbeeld om 05:00 uur en gaat de wekker om 03:45). Shifts duren meestal acht tot twaalf uur en het eindtijdstip is afhankelijk van het werkverloop en omstandigheden.

Balans en nauwkeurige berekeningen zijn cruciaal om ongelukken te voorkomen. De machinist moet precies uitrekenen waar het zwaartepunt ligt, hoeveel ballast nodig is en hoe groot de vlucht is, zodat de last veilig geplaatst kan worden zonder dat de kraan omkantelt. Charity geeft aan dat goede inschatting van gewicht en positie essentieel is voor veilig heffen.

Privé heeft ze de ambitie ooit een eigen kraan te kopen — "in het roze natuurlijk" — al erkent ze dat de financiële drempel hoog is. Haar verhaal schetst zowel technische details als de praktische en economische kanten van het kraanmachinistenvak.