Iris verkocht haar horecazaken en runt nu 'eenzaam' een retraitecentrum op een berg in Spanje
In dit artikel:
Iris Wulffraat, al meer dan drie decennia een vaste waarde in het Rotterdamse uitgaansleven en mede-eigenaar van Eetcafé Opa, Bierboutique en Storm, verkocht vorig jaar haar aandelen en verhuisde naar Zuid-Spanje om een lang gekoesterde kinderdroom waar te maken: het kopen en verbouwen van een oude paardenboerderij met 35.000 m² grond op een berg, met de bedoeling er een retraitecentrum van te maken.
De stap kwam voort uit een levenslange drang naar avontuur en het verlangen om “groots en meeslepend” te leven, iets wat haaks stond op de middenstandachtergrond van haar ouders. Eerdere plannen om naar het buitenland te verhuizen — onder meer een bijna-vertrek naar Guatemala en een voorgenomen B&B vóór corona — gingen om persoonlijke redenen niet door. Ditmaal zette ze door: ze verkocht haar belangen aan compagnon Jan Wouters, die de Rotterdamse zaken voortzet, en startte het grote renovatieproject in Spanje.
De realisatie verloopt moeizamer dan gedacht. Iris is al ruim een jaar bezig met verbouwen en moet veel organisatorische taken solo uitvoeren nadat haar partner, die aanvankelijk deels betrokken zou blijven, zich terugtrok en ze uit elkaar gingen. Ze krijgt uitvoerend werk gedaan door een bouwploeg en aannemer, maar ervaart ook momenten van eenzaamheid ondanks dat haar zoon bij haar woont. Financieel maakt ze zich geen al te grote zorgen omdat ze middelen uit de verkoop heeft, maar het retraitecentrum moet wel rendabel worden — het is bedoeld als haar pensioen.
De praktische kant blijkt zwaarder dan romantische verwachtingen: Spanje is volgens haar bureaucratisch en duur op gebieden als boodschappen en bouwmaterialen, en administratieve procedures duren lang (bij de aankoop zette ze bijvoorbeeld 297 handtekeningen). Ze verwacht het centrum voor 2026 te openen; haar aannemer peilt op eind november als streefdatum, maar vertragingen zijn mogelijk omdat de website en winterboekingen nog niet geregeld zijn.
Iris zal zelf geen retraites begeleiden; ze wil het centrum verhuren aan zorgvuldig geselecteerde coaches. Kwaliteit en reputatie zijn cruciaal: omdat het om haar pensioen en naam gaat, zal zij streng zijn in welke programma’s er plaatsvinden. Ondanks de tegenslagen en momenten van twijfel blijft ze overtuigd dat het ondernemen in het buitenland de moeite waard is.