John de Wolf over dementerende moeder: 'Ik hoop uit pure liefde dat ze vandaag overlijdt'

In dit artikel:

John de Wolf, ooit berucht als ruwe verdediger van Feyenoord, toont in zijn nieuwe boek Ma, ik ben het een onverwacht kwetsbare kant. Het boek beschrijft het proces van afscheid nemen van zijn moeder Mar, die lijdt aan Alzheimer, en legt uit waarom hij soms niet meer naar haar toe gaat: hij herkent de vrouw die hij kende niet meer en dat doet hem groot verdriet. Tegelijkertijd is het werk bedoeld als een liefdesverklaring en een nalatenschap voor zijn kinderen en kleinkinderen.

De aanleiding voor het boek was een tv-optreden waarin De Wolf openhartig sprak over de situatie. Een uitgever bood hem daarop een samenwerking aan; hij koos bewust voor Jeroen Siebelink als co-auteur omdat zij samen geen sportboek wilden schrijven maar een persoonlijk verhaal over liefde. De Wolf zegt dat het boek geen plicht was, maar een ode: “uit pure liefde” wil hij vastleggen wie zijn moeder was.

Tijdens het gesprek verkleint zijn stoere imago; zijn stem vertraagt en hij toont verdriet. Hij vertelt dat hij al maanden niet is geweest en dat verzorgers hem geruststelden dat hij geen schuldgevoel hoeft te hebben. De Wolf geeft aan dat hij emotioneel al afscheid heeft genomen en soms zelfs hoopt dat zijn moeder mag sterven, niet uit hardheid maar uit mededogen: zij leed aan een leven dat ze zelf nooit gewild had. Deze paradox — verlangen naar zowel het vasthouden als het loslaten — staat centraal in zijn reflecties.

Belangrijke thema’s uit het boek en interview zijn acceptatie, persoonlijke verwerking en de erkenning dat er geen universele handleiding bestaat voor omgaan met dementie. De Wolf benadrukt dat iedereen op zijn eigen manier reageert en pleit voor minder oordelen en meer luisteren. Hij vindt dat zijn topsportmentaliteit — “vaak gebarsten, nooit gebroken” — hem helpt om met dit verlies om te gaan: vallen en weer opstaan, ook bij emotionele tegenslagen.

Ma, ik ben het voegt zich bij De Wolfs eerdere publicaties over zijn voetballeven en levenslessen, maar onderscheidt zich door de intieme focus op familieliefde en rouw. Wat uiteindelijk overblijft volgens De Wolf, is onverminderd de liefde voor zijn moeder, ook al is zij niet meer de vrouw die hij kende.