Mario was blut, werd uithaler en plakt nu plantenetiketjes als taakstraf: 'Mij niet meer bellen'

In dit artikel:

In een grote werkplaats van de reclassering aan de Schiedamse Bettoweg zitten dagelijks werkgestraften aan eenvoudige productietaken: etiketten voor planten maken, papierprikken of plantsoenen schoffelen. Ongeveer twintig mannen werken er in stilte aan tafels in blokken van vier; normaal zijn het er rond dertig. Er is ruimte voor koffiepauzes en rookpauzes, maar punctualiteit en nuchterheid worden strikt afgedwongen: bij te laat komen of verschijnen onder invloed volgt eerst een waarschuwing, daarna kan het Openbaar Ministerie beoordelen of een taakstraf nog passend is.

Twee deelnemers illustreren de uiteenlopende motivaties en houdingen. De 40‑jarige “Mario” kreeg de maximale taakstraf van 240 uur voor het uithalen van drugs in de Rotterdamse haven, plus extra uren voor diefstal. Financieel aan de grond geraakt, accepteerde hij in wanhoop een klus in de Waalhaven waarbij hij cocaïne zou ophalen voor beloning. Het misliep toen concurrenten met een vuurwapen verschenen; na drie dagen voorarrest en een rechtszaak belandde hij bij de reclassering. Mario is opgelucht dat hij niet naar de gevangenis hoefde: hij behoudt zijn bedrijf en gezin, voelt zich nuttig en wil anderen afhouden van het criminele pad.

De 36‑jarige “Tuna” ervaart de werkstraf heel anders. Met slechts 36 uur opgelegd ziet hij de verplichte uren als tijdverlies. Hij praat weinig over de reden van zijn straf en noemt het kortweg een domme keuze. Zijn vrouw accepteert dat hij naast zijn reguliere baan halve dagen hier werkt; zijn kinderen weten niets van de taakstraf. Nog zo’n 20 uur te gaan, hoopt hij dat hij zijn leven gebeterd heeft.

Teamleider werkstraffen Michiel Cozijn legt uit dat deze locatie licht productiewerk biedt aan mensen die door lichamelijke of psychische klachten, gedragsproblemen of prikkelgevoeligheid niet passend zijn voor plekken als kringloopwinkels of verzorgingshuizen. Naast het werk in de hal rijden dagelijks twee busjes met cliënten naar buiten voor groenonderhoud en schoonmaak. Voordelen van een werkstraf zijn volgens hem lagere kosten voor de staat dan een gevangenisstraf, behoud van inkomsten en gezinscontact, en een lagere recidivegraad vergeleken met gevangenisstraffen. Sommige terugkerende cliënten beschouwen herhaalde taakstraffen als een bedrijfsrisico.

Uit privacyoverwegingen zijn de namen Mario en Tuna gefingeerd; de redactie kent hun echte namen.