Tien jaar na aanslagen in Parijs is Bataclan-overlevende Ferry vooral dankbaar
In dit artikel:
Ferry Zandvliet, een nuchtere Rotterdammer en voormalig fysiotherapeut, publiceert precies tien jaar na de aanslagen in Parijs zijn tweede boek Souvenirs II. Zijn nieuwe boek gaat niet primair over die nacht zelf, maar over veerkracht, dankbaarheid en de manier waarop je trauma een plek kunt geven. Ferry wil laten zien dat ook uit iets heel moeilijks waarde kan ontstaan en gebruikt zijn verhaal om anderen te inspireren tijdens lezingen en presentaties.
Op 13 november 2015 was Ferry met drie vrienden bij het concert van Eagles of Death Metal in popzaal Bataclan. Drie terroristen drongen de zaal binnen; 89 bezoekers kwamen in Bataclan om het leven en in heel Parijs vielen die avond in totaal 129 doden en meer dan 350 gewonden. Ferry overleefde door zich op de grond te gooien en via een nooduitgang te ontsnappen; later vond hij schuilplaats bij een Franse familie. De ervaring zette zijn leven onherroepelijk op scherp en bracht hem onverweld in het middelpunt van de publieke aandacht.
Die mediabelangstelling had een dubbel effect: het maakte de ernst van de gebeurtenis zichtbaar en zorgde ervoor dat hij snel psychische hulp kreeg. Verwerking werd voor Ferry een langzaam proces waarbij praten centraal stond; hij vergelijkt herstel met het genezen van een gebroken been: er is eerst schade, daarna revalidatie en aandacht om beter te worden. Naast therapie hielpen sport en een gezonde leefstijl hem verder.
Een belangrijk thema in zijn boek en in zijn advies is het trainen van dankbaarheid. Ferry raadt aan om bewust terug te blikken op wat positief voortkwam uit een nare gebeurtenis — hoe klein ook — en dagelijks drie fijne dingen op te schrijven. Volgens hem helpt die oefening het brein veerkrachtiger te maken, zodat je ook bij nieuwe tegenslag beter kunt omgaan met emoties en perspectief behoudt.
Tien jaar na de aanslag zegt Ferry dat het goed met hem gaat: hij wordt niet meer getriggerd door harde knallen of massa’s, al merkt hij soms nog PTSS-achtige gevoelens als hij over zijn grenzen gaat. Hij accepteert dat de ervaring niet helemaal verdwijnt, maar dat het hem niet langer beperkt. Door zijn werk en boeken ontmoet hij veel mensen die steun halen uit zijn verhaal — hij ziet dat als een positieve uitkomst, zonder daarmee ooit de tragedie te bagatelliseren.