Volop stoornissen bij pleegouders John en Daisy, maar waarom krijgen zij toch geen tbs?

In dit artikel:

Na het vonnis in de zaak rond het Vlaardingse pleegmeisje is er veel verontwaardiging omdat pleegouders John van den B. en Daisy W. een lagere celstraf kregen dan geëist en geen tbs met dwangverpleging opgelegd kregen. Bart Visser van belangenorganisatie 'Namens de Familie', die de biologische moeders bijstaat, noemde de uitspraak "een mokerslag": bij een opgelegde straf van acht jaar zouden de verdachten na ongeveer zes jaar weer vrijkomen, wat voor de families onverteerbaar is.

De rechtbank erkent dat beide verdachten meerdere psychische stoornissen hebben die hebben bijgedragen aan de delicten. Bij John is er sprake van verstoorde agressieregulatie, onvermogen tot inleving in kinderen en toenemende fysieke straf. Daisy wordt beschreven met kenmerken van narcisme, egocentrisme, borderline en gebrek aan empathie; zij zou John aanzetten en een dwingende rol spelen. Samen vormden zij volgens de rapporten een 'giftige cocktail'.

Toch wees de rechter tbs af omdat de tweede wettelijke voorwaarde – een voldoende risico op herhaling in de toekomst – niet is aangetoond. Expertise van het Pieter Baan Centrum stelde dat het recidiverisico hoog is wanneer het paar gezamenlijk voor kinderen zorgt, maar matig is indien zij gescheiden zijn en geen kinderen meer opvoeden. Omdat het volgens de rechtbank onwaarschijnlijk is dat zij nogmaals pleegkinderen zouden krijgen, voldoet de situatie niet aan het doel van tbs: het voorkomen van toekomstig gevaar.

In plaats daarvan legde de rechtbank een zogenoemde 38Z-maatregel op: de reclassering onderzoekt bij vrijlating welke behandelingen nodig zijn, mogelijk met opname in een minder zware klinische setting dan een tbs-kliniek. De biologische families zijn teleurgesteld; een hoger beroep door verdachten of het Openbaar Ministerie is mogelijk en wordt door de families gesteund.